De kip op dit plaatje denkt dat ze een flamingo is. Ze loopt als een flamingo, praat als een flamingo en denkt flamingo. Waarschijnlijk heeft ze altijd spierpijn in haar dijen en pijn in haar keel van het praten. Wellicht is ze er meerdere keren mee naar de dierenarts geweest, maar ja die kon nooit wat vinden. En zo gelooft ze nu dat dat erbij hoort “ik moet er maar mee leren leven” of “iedereen heeft wel eens wat” zegt ze. Wat ze niet snapt is dat ze een meester is in het over haar grenzen gaan.
Waarom zou ze ook, als ze in de spiegel kijkt ziet ze een flamingo, eerlijk toe gegeven, een te dikke… en te gedrongen… én ondermaatse… En dan die stem! Maar al met al toch een echte flamingo. Ze gelooft het zelf.
Zo is het ook met onze patronen, noodstructuren die we aangeleerd hebben in ons vroegste levensjaren, ze waren noodzakelijk om te overleven, overeind te blijven, geaccepteerd te worden, liefde te verkrijgen enz.
Het is een fantastisch iets zo’n noodstructuur, helaas maken ons hersenen de grote fout te denken dat ze het recept voor de rest van ons leven is. Waardoor zo’n noodstructuur de snelweg wordt waarover wij elke dag navigeren. En tegen de tijd dat we in ons tienerjaren zijn is het de enige realiteit geworden die we kennen.
Onze voorouders geloofden dat de wereld plat was, het werd bevestigt door hun omgeving en het gezag. Naar de andere kant van de wereld varen stond gelijk aan waanzin én zelfmoord. Reeds 330 v. Chr. waren er tegen geluiden, maar die werden versleten voor gek of ketters. Heel wat wetenschappers moesten hun werk in het geheim doen om achtervolging te voorkomen, pas rond 1650 werd ook door het gezag erkent dat de aarde rond was. We hebben er in onze westerse wereld dus bijna 2000 jaar over gedaan om dit patroon te doorbreken. En waarom heeft dat zo lang geduurd? Angst voor het onbekende.
Inmiddels geloven we allemaal dat de wereld rond is en vinden we de angst om er af te vallen belachelijk, maar wezenlijk is er niets veranderd. Als het op patronen aankomt zijn we nog steeds als de dood om los te laten.
Kip is in haar leven vast wel een aantal wijze dieren tegengekomen die haar verteld hebben dat ze wellicht geen flamingo is, dat zij toch wel veel kenmerken vertoont van kip. Maar daar is ze vast niet aardig voor geweest, ze heeft ze genegeerd, voor gek versleten en misschien heeft ze zelfs wel naar ze gepikt.
Eline van Rijn
Psychosomatisch fysiotherapeut bij KERN
Tekening: illustrator onbekend, voortkomend uit KFC liberationfront.