A message to all women.
Dit jaar is uitgeroepen tot ‘Het Jaar van de Man!’ Dat klinkt als een feestje, maar volgens Esther Perel is er werk aan de winkel met als doel het einde van #metoo.
Euh? Pardon? In één jaar? De term ‘uphill battle’ komt in mij op.
Want de problemen waar mannen en vrouwen mee worstelen worden niet veroorzaakt door de mannen en vrouwen van vandaag. (Ik gebruik expres de term mannen én vrouwen. Mannen zijn niet alleen verantwoordelijk voor #metoo!) Ze komen wel tot uitdrukking door de mannen en vrouwen van vandaag, de aanleiding daartoe is echter al eeuwen oud.
Kun je in een jaar tijd ongedaan maken, wat over een periode van honderden jaren van generatie op generatie is overgedragen van vader en moeder op zoon? Het antwoord is nee, en zéker niet alleen!
Dus, wat kunnen vrouwen doen om van het Jaar van de Man een succes te maken?
Hierbij enkele suggesties:
1) Het wordt tijd dat wij erkennen dat onze voormoeders een rol hebben gespeeld in een geschiedenis die heeft geleid tot #metoo.
Ik weet dat dit thema tot weerstand leidt. Echter, elke vrouw die de andere kant op keek terwijl haar dochter door pa werd misbruikt, elke vrouw die zei: “het is Gods wil”, “Ach ja, zo gaat dat”, “Kind het hoort er bij”, “Het is je plicht te buigen voor de wensen van je man”, “Je moet je ook niet zo uitdagend kleden”, “Ach ja kind, zo zijn mannen, dat weet je toch”, “Je had ook niet zo laat alleen op straat moeten zijn.”, heeft bijgedragen aan #metoo. Zij creëerden mede een klimaat waarin daders hun gang konden gaan en nog geëxcuseerd werden ook!
Het doet pijn als ik dit schrijf.
2) Hieruit vloeit voort dat we onszelf een vraag moeten stellen: Geldt de woede die in ons is, alleen de mannen die ons verkrachtten en bepotelden, of geldt die ook voor al diegenen die weg keken, deden alsof ons verhaal een verzinsel was, of excuses opbrachten voor de dader?
Hoe fair is het dan om de man van vandaag verantwoordelijk te houden voor die enorme ijsberg waar we met ons allen op drijven? Helderheid over onze collectieve boosheid, en wat we daarmee doen, is dringend gewenst. De uithalen die ik soms tegenkom op social media zijn destructief en staan een gezonde dialoog in de weg.
3) In hoeverre geven we trauma door aan onze dochters? Opmerkingen als “Kijk uit voor mannen”, “Mannen willen maar één ding”, “Mannen zijn niet te vertrouwen”, “Ze denken met hun pik” etc., zijn niet alleen stigmatiserend en onwaar, ze zijn ook een projectie van ons op onze dochters. Lopen zij hierdoor niet het gevaar de lat te laag te leggen en niets anders van een man te verwachten dan dat? Is dat wat we willen bereiken?
Ze hebben veel meer aan positieve man-rolpatronen, zo ontwikkelen ze een gezond beeld en zullen dan ook geen genoegen nemen met minder.
4) Geef dochters een kans om een plezier georiënteerde en respectvolle relatie te ontwikkelen met hun eigen lichaam. Seksuele en lichamelijke opvoeding begint al op 4 jarige leeftijd. Als ze grootgebracht worden zonder schaamte maar ook leren om hun eigen intimiteit veilig te stellen geef je hen en hun nageslacht een geschenk van grote waarde.
5) En, now we’re at it…, hoe zit het eigenlijk met onze eigen seksualiteit? (Jawel we zijn aangeland bij het feest deel van dit bericht.) In hoe verre beheren we die en nemen we er verantwoordelijkheid voor?
Eeuwenlang is ons verteld wat we moesten doen, hoe het hoorde en dat we niet moesten klagen. Als die les voor je werkt, prima, ga zo door en laat je vertellen wat je lekker moet vinden.
Maar als die les niet voor je werkt, waarom zou je dan niet op reis gaan?
Stel je navigatie in op plezier, fijn, vrijheid en humor en ga op ontdekkingstocht met je lichaam, leer wat voor je werkt en wat niet. Begin bij je tenen, eindig bij je kruin en laat geen plekje of holte onbenut. Vinden jullie mij te expliciet? Mooi, dan is ook daar werk aan de winkel. Je hoeft niet grof te zijn, maar je kunt nooit expliciet genoeg zijn als het op je lichaam en grenzen aan komt. Duidelijke en heldere communicatie voorkomt pijnlijke misverstanden.
Door je eigen lichaam te leren kennen ontstaat er een persoonlijke definitie van lichamelijk plezier. Deze kun je niet alleen communiceren met je partner maar het kan je ook dienen als baken, om elke keer naar terug te keren. Want of je dat nu leuk vind of niet, uiteindelijk is jouw eigen plezier jouw verantwoordelijkheid.
6) Dit brengt ons bij het volgende: creëer jij je eigen veiligheid door de hoeder te zijn van je grenzen? De meeste vrouwen zijn hier niet goed in. En dat is voor een bevolkingsgroep wiens grenzen al eeuwen niet tellen, ook geen sinecure.
Toch ben jij de enige die dit kan doen, een man kan nooit jouw grenzen bewaken, zelfs als hij dat zou willen. Het is onze verantwoordelijkheid in contact te staan met ons lichaam, nee te zeggen als we nee voelen én te stoppen met faken. Door te faken en net doen alsof we het lekker vinden, terwijl we in werkelijkheid bezig zijn iets vol te houden dat we helemaal niet fijn vinden of zelfs pijnlijk is, leiden we een man zonder dat hij dat weet, van seksuele intimiteit met toestemming, naar daderschap. Hij is over je grens maar wordt daarvan niet op de hoogte gebracht. Voor een integere man die zijn liefde en genot wil delen is dat echt iets verschrikkelijks. Voor ons is dat iets verschrikkelijks. Het is een maskerade die alleen maar verliezers kent. Stop er mee.
7) Wat kan helpen is je intuïtie weer een centrale plaats in je leven te geven. Het is zo verleidelijk de mooie woorden van de ander boven je eigen intuïtie te plaatsen, of zaken weg te beredeneren: “Hij bedoelde het vast niet zo.” “Het is geen kwaad mens.” “Zijn intentie was goed.” Briana Lynn geeft, heel terecht, aan dat vrouwen in verkrachtings-situaties en grensoverschrijdende situaties terecht komen door deze intuïtie te negeren. Trouw blijven aan jezelf kun je alleen zelf. Luister naar die stem van binnen, deze is vrij van conditionering.
De andere kant op kijken terwijl je grenzen overschreden worden hoort binnen ditzelfde kader. We willen de pijnlijke werkelijkheid waarin iemand, om wie we geven, ja doet terwijl wij nee zeggen, niet onder ogen zien. De kwetsbare positie waarin onze grenzen geschonden worden is een realiteit die we niet willen kennen of erkennen. Dit is een hele linke omdat dit een overlevingsstrategie is die maakt dat #metoo kan blijven voort bestaan en op het bordje van onze dochters en zonen terecht komt. Daarmee wordt trouw zijn aan jezelf een thema dat groter is dan jij zelf, het is een geschenk aan de volgende generatie.
Dus laten we op reis gaan vrouwen, langs onze conditioneringen en valkuilen, met ons lichaam, intuïtie en vermogen tot plezier. Laten we onszelf een geschenk geven en daarmee een reuzesprong mogelijk maken in de heersende man vrouw dynamiek. Ik hoop jullie onderweg te ontmoeten!
Eline van Rijn
Trainer bij KERN